Beste Heer Dedecker,

Dank voor uw schrijven van vorige week, in naam van onze premier Alexander, dat ik als waarde landgenoot in goede orde heb ontvangen.

Zoals gewoonlijk kon ik enorm genieten van uw barokke schrijfstijl en las ik breed glimlachend uw fijne brief. Bovendien deel ik op een aantal punten uw mening: Vivaldi is een onsamenhangend samenraapsel van Vlaamse dwergpartijen die vooral geen nieuwe verkiezingen wilden en het blauwe fabriekje produceert vandaag in Vlaanderen maar één product meer: onversneden opportunisme, in bulkpakketten tegen braderieprijzen, om uw eigen ongenaakbare stijl even te persifleren. Premier De Croo is daar zonder meer de ultieme verpersoonlijking van. De überopportunist, de kazakkendraaier par excellence, een politieke windhaan die zo vaak draait dat je er zowaar een kerncentrale mee zou kunnen vervangen.

Toch deed uw brief me soms ook aan het recente manifest van Tom Lanoye denken: “Woke is het nieuwe Marrakeshpact”. “Lanoye?” moet u nu verbouwereerd uitroepen? Ja, Lanoye, die “bordkartonnen woke-negationist” zoals u hem noemde op X. Het zit namelijk zo: net als bij Lanoye is uw stijl soms zo verbluffend dat de kaduke inhoud er volledig door in de soep draait.

Naar verluidt, zo mocht ik toch lezen in interviews in ongeveer elke krant die Vlaanderen rijk is, denkt u namelijk zeer ernstig na over het herlanceren van Lijst Dedecker. Dat gepeins en gebroed duurt nu wel aan een jaar lang, wat de overtuigingskracht niet bepaald goed doet. Een beetje zoals een judoka die een jaar lang piekert of hij/zij wel aan de Olympische spelen zou deelnemen. Maar veel belangrijker, u zou deze keer ook graag uw zoon Dimitri mee in de zaak betrekken, zoals enkel volbloed liberalen dat kunnen. In uw boekje “Rechts voor de raap” schreef u ooit bladzijden vol met de politieke dynastieën die Vlaanderen rijk is. Vandaag wil u die traditie blijkbaar graag zelf verderzetten en bij een heruitgave van uw boek uw eigen familie aan de indrukwekkende lijst toevoegen. Ik dacht dat een zoon van Dedecker toch minstens met zijn eigen partij zou beginnen, maar blijkbaar was dat een foute inschatting. Het dreigement van de onterving lijkt plots omgeslagen in het toesteken van een politieke erfenis. Van Lijst Dedecker naar Dynastie Dedecker? Begrijpt u die kronkel zelf nog wel? Misschien schrijft Lanoye er ooit wel een manifest over: “Dedecker is de nieuwe De Croo”.

In dat boekje ging u overigens ook keihard te keer tegen het “betuttelende” rookverbod in de horeca, wat u bestempelde als het zoveelste voorbeeld van regelneverij van een bemoeizieke overheid. Voor een fanatiek sportman vond ik dat toen al een vreemde insteek. Benieuwd of u die mening nog steeds bent toegedaan? Ook het gejeremieer over de pestmaatregelen tegen de auto is een steeds terugkerende thema in uw columns. Net zoals het gesakker over de files, ironisch genoeg. Wat u dan zelf voorstelt als mobiliteitsbeleid is me ook na 25 jaar nationale politiek nog steeds niet duidelijk. Accijnzen zijn slecht, verkeersbelasting is fout en rekeningrijden des duivels. Een bovenbouw op het viaduct van Vilvoorde dan maar?

Voor Middelkerke heeft u intussen grootse plannen. Laat die klimaatverandering maar komen, Middelkerke wordt het nieuwe Saint-Tropez, palmbomen incluis! Hoeveel economische klimaatvluchtelingen je er graag bijneemt vermeldde u niet, want uw blik reikt blijkbaar niet verder meer dan de dijk van Middelkerke, als een kikker in een waterput.

Ook een recente passage in De Zevende Dag over de obscene pensioenvergoedingen van parlementaire was toch wel opmerkelijk. Wie dat soort zaken aan het licht bracht, was een nestbevuiler, zo heette het. Voor u is politiek een echte passie, maar voor een loon van 3000 euro zou u wel meteen kappen met die passie.

Tot slot is er dan gedoe over het Vlaams Belang. Enerzijds wil u een dam opwerpen tegen Vlaams Belang, anderzijds wil u ook de smeerolie zijn tussen Vlaams Belang en N-VA. Een tsjeef is er niets bij.

Beste Jean-Marie, met alle respect voor uw uniciteit, uw vechtlust van weleer, uw galmende bulderlach, uw forse uitspraken en uw vermakelijke columns, laat ons eerlijk zijn: wanneer u in de spiegel kijkt, beseft u het, het is welletjes geweest. Elke sporter komt op dat punt, dat hij of zij dreigt het toernooi te veel te doen, de tour te veel te rijden of het seizoen te lang te voetballen. Sommigen eindigen in schoonheid, anderen in mineur.

Dat geldt ook voor de politicus Dedecker. Dat u zich zo ook nog een castratie door uw vrouw bespaart, lijk me mooi meegenomen. Het is mooi geweest, laat het nu zo maar, of gaat u echt 50 jaar aan het pluche blijven plakken zoals Herman De Croo u ooit voordeed, u weet wel, de vader van die andere De Croo?