Door dialoog en samenwerking te stimuleren. 

Een hechte gemeenschap is gestoeld op gelijkwaardigheid. Om integratie en samenleven te bevorderen moeten de verschillende bevolkingsgroepen op gelijke voet met elkaar kunnen praten en samenwerken. Immers, als ongekend onbemind is, dan is gekend bemind.

Door het verenigingsleven te herwaarderen en te versterken.

Vlaanderen heeft altijd een uitgebreid verenigingsleven gekend, maar de laatste jaren is er veel van teloor gegaan. Nochtans helpt het sociale weefsel beter versterken, dan sociaal contact. Sportieve en culturele verenigingen zijn daar bij uitstek voor geschikt.

Door extra aandacht te schenken aan maatschappelijk engagement.

We kunnen de jeugd al relatief vroeg maatschappelijk bewust maken, met bijvoorbeeld ‘helpstages’ tijdens het schooljaar als onderdeel van het opvoedingspakket, waarbij scholieren in WZC’s, ziekenhuizen, crèches en andere zorg- of maatschappelijke instellingen gaan helpen.
Daarnaast moet het eenvoudiger en aantrekkelijker zijn voor wie zich wil engageren in de zorg, het onderwijs of andere zogenaamde zachte sectoren.

Dit zijn bij uitstek lokale bevoegdheden. De bovenlokale niveaus zorgen voor coördinatie, het uitwisselen van kennis en ervaringen, organisatie, enz…  Helemaal volgens ons idee van ‘opwaarts bestuur’.

Door migratie intensiever te structureren

Migratie is van alle tijden. Het behoort tot het wezen van de mens. Zich elders op de aarde vestigen hopende op een beter leven, is een fundamenteel recht. Onze complexe samenleving vereist echter dat migratie strak gecontroleerd en gestructureerd wordt. Het uitgangspunt is dat iedereen principieel welkom is, maar niet onvoorwaardelijk. Het heeft geen enkele zin om nieuwkomers in een voor hen compleet onbekende samenleving los te laten zonder voldoende kennis van de lokale voertaal, de lokale gebruiken en gewoonten en de lokale maatschappelijke organisatie. Laten we hen een doorgedreven ‘maatschappelijke opleiding’ geven, die zo lang duurt als nodig is om die taal, gebruiken en organisatie ruim voldoende te kennen om vlot te kunnen integreren en laten we die tijd ook gebruiken om manieren tot integratie te vinden (werk, sociaal engagement, studies,…). Dat ’traject’ zal ongetwijfeld niet voor iedereen even snel verlopen, maar het vooruitzicht van een degelijke en kansrijke toekomst zal allicht stimulerender zijn dan het grote zwarte gat waar nieuwkomers nu vaak in terecht komen. Ja, dit zal geld kosten, maar de ‘return on investment’ zal vele malen groter zijn dan vandaag, zowel economisch als maatschappelijk.