Nelly Maes
Nelly Maes is geen onbekende in Vlaamse, politieke middens. Als overtuigde Vlaamsgezinde ijverde ze jarenlang bij de Volksunie voor meer Vlaamse autonomie, maar met haar uitgesproken sociale en ecologische standpunten en ideeën werkte ze evenzeer op de ‘sijskes’ van de stroeve conservatieven in de Vlaamse beweging, die haar steevast “Rooie Nelly” noemden.
Ze volgt Vista op de voet en steekt ons een hart onder de riem zo vaak en zo goed ze maar kan.
Er moet weer een partij komen waarvoor wij als Vlamingen in vertrouwen kunnen stemmen
Als tiener sympathiseerde ik al met de Volksunie die in 1954 werd gesticht. Het was een nieuwe partij die koos voor Vlaanderen en anders was dan de andere partijen. Dat vernieuwende sprak mij aan en daar heb ik me voor ingezet.
Het uiteenvallen van de Volksunie was voor mij zoals voor velen een drama. Eigenlijk voel ik mij nog steeds een Volksunie-kiezer: Vlaams, sociaal en federaal.
Als minderheidspartij konden wij de unitaire staat in een andere richting sturen met zoveel mogelijk autonomie voor Vlaanderen. Vandaag hebben wij, dank zij die ontvoogdingsstrijd een eigen Vlaams parlement en een eigen Vlaamse regering met belangrijke bevoegdheden.
Wij dienden de eerste voorstellen in voor een basisinkomen, voor een pluralistisch onderwijs. Wij wonnen verkiezingen met ons pleidooi voor werk in eigen streek en organiseerden als eerste partij een congres over de ecologische problemen. Wij waren vernieuwers, ook in het Europees Parlement waar wij resoluut kozen om te werken aan een Europa van volkeren en regio’s, met respect voor hun taal en cultuur.
Dat vandaag de particratie ook in het Vlaams parlement en de Vlaamse regering de hoofdrol zou gaan spelen, dat hadden wij niet verwacht. Dat frustreert de mensen en voedt de afkeer voor de klassieke politieke partijen.
Intussen groeit de kloof tussen arm en rijk, veroorzaakt de klimaatcrisis droogtes en overstromingen, is er weer oorlog op Europees grondgebied. Vlaanderen is een economisch sterke regio maar slaagt er niet in om koploper te blijven inzake onderwijs en zorg. Al vormen de Vlamingen de meerderheid in dit land, al teert het op hun werkkracht en op hun solidariteit, toch kan de federale regering het land besturen zonder meerderheid in Vlaanderen.
Omwille van de macht op federaal niveau falen de Vlaamse partijen in hun opdracht om samen een plan te formuleren dat getuigt van een gemeenschappelijke wil om Vlaanderen zijn plaats te geven in Brussel, in Belgie, in Europa en de wereld, open en toekomstgericht.
De vlucht naar uiterst links of rechts kan mij niet bekoren. Ik ben dus politiek dakloos, zoals veel vroegere Volksunie-kiezers die zich links van het centrum situeren. Er moet weer een partij komen waarvoor wij als Vlamingen in vertrouwen kunnen stemmen met het oog op de toekomst van onze gemeenschap.
De visie op ons onderwijs zoals verwoord in een recent persbericht van Vista kan ik volmondig bijtreden. Ik kijk uit naar het programma van die nieuwe partij in de hoop dat zij in het politieke landschap een baken wordt voor een vernieuwd vertrouwen.